Knotsgekke onzin

Mijn dossier hangt van onzorgvuldigheden aan elkaar.
Op deze bladzijde ben ik begonnen om een aantal dingen op te sommen.
Voor de Rechtbank schreef ik ook zoiets op, maar dat noemde ik "Opsomming van onzorgvuldigheden" en is wat meer 'juridisch' opgeschreven.


Ik kan mijn werk niet meer doen, en het UWV weigert mij te keuren.

Tot en met februari 1997 werkte ik halve dagen. Toen ik dat niet meer kon doen, kwam ik bij een keuringsarts.
Hij wilde weten of ik een nieuw probleem had met mijn gezondheid, of dat bestaande klachten waren verergerd. Het waren mijn bestaande klachten die waren verergerd. Hij zei dat hij alles hetzelfde liet en vond het niet eens nodig om mij lichamelijk te onderzoeken.
Het UWV komt er achter, dat ik misschien toch gekeurd moet worden, en ik wordt door een tweede keuringsarts gekeurd. Zij stelde serieuze vragen en onderzocht mij ook lichamelijk.
Zij durfde echter de eerste keuringsarts niet tegen te spreken, en zij schreef geen rapport.
Ik kom vervolgens weer bij de eerste keuringsarts en hij keurt mij nog steeds niet, en vertelt mij opnieuw dat hij alles hetzelfde liet.
Er wordt echter wel een brief naar mijn werkgever gestuurd dat ik hersteld ben en dat ik weer aan het werk kan.

Een specialist schrijft over lichamelijke klachten, en de keuringsarts beweert dat daar staat dat het psychisch is.

Dit gaat trouwens over dezelfde keuringsarts als hierboven, die mij niet keurde.
Een specialist schrijft over een mechanische-functionele stoornis.
Als dat niet duidelijk zou zijn, dan blijkt dat natuurlijk uit de rest van zijn rapport.
Maar de keuringsarts zegt dat het tussen mijn oren zit, en beweert dat daar staat dat het psychisch is, en hij doet alsof er "functionele klachten" zou staan.
Tot en met het medisch tuchtcollege weigert hij zijn fout toe geven.
Het medisch tuchtcollege concludeert dat de arts fout is, maar geeft hem geen waarschuwing want volgens het medisch tuchtcollege maakt het toch niets uit als er geen rekening met mijn lichamelijke klachten wordt gehouden.
Maar dat is nu juist waar het om ging.
Mijn lichamelijke klachten waren toegenomen, en daar is totaal geen rekening mee gehouden.

Een keuringsarts biedt mij aan om mijn uitkering te verhogen, als ik toegeef dat het tussen mijn oren zit.

Dit gaat trouwens over dezelfde keuringsarts als hierboven, die mij niet keurde.
Een keuringsarts zegt op een voorzichtige manier dat het tussen mijn oren zit. En als ik dat niet toegeef dan is dat volgens hem een luxe die ik mij kan veroorloven, maar dan moet ik volgens hem wel de consequenties dragen.
Later in het gesprek zegt hij dat hij nog wel mogelijkheden ziet om mijn uitkering verhogen op het punt van psychische klachten.
Ik heb daar maar niets op geantwoord.

Een specialist in een ziekenhuis vraagt of ik problemen met het UWV heb, en vervolgens probeert hij mij uit te sluiten van de gezondheidszorg.

Dit is mij twee keer overkomen, op ongeveer dezelfde manier.
In 1999 bij een orthopeed en in 2008 bij een revalidatiearts.
De dokter vraagt belangstellend of ik misschien problemen heb met het UWV, en die heb ik. Ik vertel dan natuurlijk niet hoe erg het is.
De ene dokter ging tegen mij zeggen dat ik maar niet meer naar andere specialisten moest gaan en dat hij het wel eens zou gaan zeggen tegen een neuroloog waar ik nog naar toe moest.
De andere dokter schreef een negatief rapport waarin hij schrijft dat hij geen collega gaat lastig vallen met iemand zoals ik.

Een keuringsarts baseert zich op een belastbaarheidsprofiel dat niet bestaat.

Een belastbaarheidsprofiel is een lijst met dingen die iemand wel of niet kan. Of iemand kan traplopen en hoeveel, of iemand met zware dingen kan sjouwen, etc.
In 1999 werd ik gekeurd door een keuringsarts die in zijn rapport steeds opnieuw schrijft dat mijn gezondheid hetzelfde is met die dingen uit het belastbaarheidsprofiel.
Hij had mij gekeurd, en had als het ware die lijst er naast gehouden en bij elk onderdeel geconstateerd dat het hetzelfde was gebleven.
Ik klaag hem bij het medisch tuchtcollege aan, en het medisch tuchtcollege is van mening dat de keuringsarts zorgvuldig is geweest omdat hij duidelijk opschrijft dat hij zich op het belastbaarheidsprofiel baseert.
Het probleem was echter dat het belastbaarheidsprofiel helemaal niet bestond. Dus had de keuringsarts dat allemaal zitten verzinnen. En bij het medisch tuchtcollege had ik dat natuurlijk genoemd. De keuringsarts had zelfs bij het medisch tuchtcollege al toegegeven dat het belastbaarheidsprofiel niet bestond.

Ik toon bij de Rechtbank aan dat een keuringsarts niet weet waar zij mee bezig is, en vervolgens wordt mijn uitkering verlaagd.

De keuringsartsten vonden dat ik 6 uur per dag kon werken. Dat was niet goed vastgesteld, maar dat was steeds van elkaar overgeschreven.
Bij de Rechtbank dreef ik dat probleem op de spits door te beweren dat het UWV die "6 uur" niet kon onderbouwen.
Zoals verwacht kon het UWV dat bij de Rechtbank niet onderbouwen. De rechter was het met mij eens, dat het UWV niet zorgvuldig was, en hij geeft aan het UWV de opdracht om mij opnieuw te keuren.
Het UWV keurt mij vervolgens helemaal niet opnieuw, maar keuringsart O2. schrijft een rapport (zonder mij gezien te hebben), dat als die 6 uur per dag als een minimum aantal uren wordt opgevat, dat ik dan opeens 8 uur per dag zou kunnen werken.
Op die manier hoeft het UWV geen onderbouwing meer te geven, waarom ik minder dan een hele dag (8 uur) zou kunnen werken.
Doordat mijn uitkering wordt aangevuld tot een bepaald minimum, had het uiteindelijk voor mijn uitkering geen gevolgen.

Als ik over mijn klachten vertel, dan wordt ik nauwelijks geloofd. Maar als een dokter zelf ziet dat ik klachten heb, dan ... wordt ik nog minder serieus genomen.

Als ik tegen een dokter vertel over mijn nek- en rugklachten, dan wordt dat nauwelijks serieus genomen. Als mijn klachten ook aan mij te merken zijn, en een dokter ziet dat met zijn of haar eigen ogen, dan wordt ik nog minder serieus genomen.
Dit is nogal vaak gebeurd. Het is zelfs zo, dat des te meer mijn klachten oplopen en aan mij te merken zijn, des te minder mijn klachten serieus genomen worden.
Enkele voorbeelden:
In 1993 kan ik bij een keuringsarts nauwelijks op een stoel blijven zitten van de pijn in mijn rug. In zijn rapport van 3 februari 1993 legt hij dat uit alsof ik een karakterneurotische ontwikkeling heb en alsof ik mij psychisch moeilijk staande zou kunnen houden.
In 1994 wordt ik onderzocht door een psychiater. Aan het eind van het gesprek verstard mijn houding door het verkrampen van mijn nek- en rugspieren. In zijn rapport van 26 oktober 1994 legt hij dat op een krankzinnige manier uit alsof het een vroege persoonlijkheidsproblematiek zou zijn, waarbij mijn psychoseksuele en psychosociale funktioneren niet verder gekomen zou zijn dan mijn 2e - 3e levensjaar.
Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.

Ik doe een psychologische test en alleen omdat ik daar heb ingevuld dat ik lichamelijke klachten heb, wordt de conclusie getrokken dat mijn lichamelijke klachten psychisch zijn.

In 1992 deed ik een psychologische test om te onderzoeken of er een psychische oorzaak voor mijn lichamelijke klachten was.
Daar zaten vragen bij zoals: of ik bij het opstaan uitgerust ben (nee); of ik mijn werk net zo goed kan doen als in het verleden (nee); of ik me zelden zorgen maak over mijn gezondheid (nee); of mijn gezondheid vergelijkbaar is met die van vrienden (nee); of ik nooit pijn in mijn nek voel (nee); of ik niet snel vermoeid ben (nee); of ik lang kan lezen (nee); of ik mijn hart vrijwel nooit voel kloppen (nee); of ik zelden pijn heb (nee).

Omdat ik die vragen als "onjuist" had aangestreept, schreef een psycholoog in een brief: "Onze conclusie luidt dan ook dat patiënt lijdt aan een somatisatiestoornis".
Dus alleen het hebben van lichamelijke klachten was voor die psycholoog voldoende om te stellen dat die lichamelijke klachten psychisch zijn.
Bij de vraag over pijn in mijn nek had ik zelfs nog erbij geschreven: "ik ben vorige week langs een chiropractor geweest, die twee wervels heeft rechtgezet, dat voelde je wel even".

Vervolgens stelt een keuringsarts dat een lichamelijk onderzoek niet nodig is, omdat volgens de keuringsarts al is vastgesteld dat het psychisch is.
In 2001 schrijft een keuringsarts tijdens een procedure bij het Medisch Tuchtcollege in zijn brief van 6 december 2001 dat hij de bevindingen van de psycholoog niet naast zich neer kan leggen en dat het dus psychisch moet zijn.
Dat was allemaal het gevolg omdat ik in een vragenlijst had ingevuld dat ik lichamelijke klachten had.


Een huisarts gelooft niet in nekklachten en ik ben inmiddels al 27 jaar bezig om de huisartsen duidelijk te maken dat hun vooroordelen niet juist zijn.

Van 1992 tot 1997 had ik halve dagen gewerkt en toen dat niet meer lukte ben ik verhuisd naar mijn geboortedorp en ik ging in 1997 naar huisarts S9..
In mijn dossier zat een brief van een specialist dat mijn nekklachten lichamelijk (mechanisch) zijn en een brief van een psycholoog dat mijn nekklachten niet psychisch zijn. Huisarts S9. gelooft echter niet dat nekklachten bestaan en stelt dat mijn klachten psychisch zijn. Dat werd vervolgens overgenomen door een andere huisarts die mij vervolgens met een verkeerde verwijsbrief doorverwijst naar een specialist. Dat heeft er toe geleid dat die specialist mij bewust heeft benadeeld door niets over mijn nekklachten op te schrijven, terwijl die specialist mij op een hometrainer had laten fietsen om mijn klachten uit te lokken.
Daardoor werden andere huisartsen bevestigd in hun vooroordelen over nekklachten. Dat werd nog aangevuld met een reeks van onjuistheden.
Na meerdere klachten en na zo'n acht keer van huisarts te zijn veranderd en twee keer mijn dossier laten verwijderen lukt het mij nog steeds niet om normaal gesprek te hebben met een huisarts in mijn woonplaats over mijn nekklachten.
Ik schrijf dit in 2024.


Ik vraag om een pijnstiller tegen migraine en ik krijg het pas 18 jaar later.

Dit gaat over dezelfde huisarts S9. die ik hierboven noem.
Mijn migraine kon zo ver oplopen dat het nauwelijks te verdragen was. In 1997 vroeg ik aan huisarts S9. om een pijnstiller tegen migraine. Huisarts S9. vond het belachelijk dat ik daar om vroeg en wilde het niet voorschrijven.
Pas 18 jaar later wilde een andere huisarts het wel voorschrijven.
Waarschijnlijk werkte ook mee dat ik toendertijd die pijnstiller zelf op internet kocht.


Laatste wijziging van deze bladzijde: maart 2024