Intake gesprekken

Beste lezer:
Op deze pagina ben ik erg negatief over de vele intake-gesprekken met dhr. B10. Misschien vraag je je af of er ook iets positiefs aan was. Nee, er was helemaal niets positiefs aan.

1992

Na het aanmeld-gesprek met mevrouw K9. van het Riagg kwamen de intake-gesprekken met sociaal-psychiatrisch-verpleegkundige dhr. B10..
Het waren een flink aantal gesprekken, en hij is ook bij mij thuis geweest, en heeft mijn foto-albums bekeken.

Dit is de oproep die ik ontving:

thumbnail
riagg zeeland

De heer D.

Middelburg, 2 juni 1992
Referentie: SPT/JB/mt

Geachte heer,

Hiermede nodig ik u uit voor een vervolggesprek met de heer B10., op vrijdag 5 juni a.s. om 16.00 uur, op ons akntoor.

Wanneer u verhinderd bent. ontvang ik hiervan graag even een berichtje.

Met vriendelijke groet,
T?.,
secretaresse.


Volgens mijn agenda uit 1992 ging ik naar dhr. B10. op de volgende datums:
  • 5 juni 1992, 16:00
  • 18 juni 1992, 11:30
  • 24 juni 1992, 9:00
  • 1 juli 1992, 14:00
  • 15 juli 1992, 10:00
  • 22 juli 1992, 9:30 bij mij thuis
  • 31 juli 1992, 10:00
  • 8 september 1992, 13:30
  • 29 september 1992, 16:00
  • 14 oktober 1992, 14:00

Toen ik bij het eerste gesprek de stoel zag die voor mij bedoeld was, vertelde ik dat ik moeite heb om daar op te zitten. Dhr. B10. bood toen zijn eigen stoel aan, die een hoge rugleuning had. Maar die rugleuning had een bepaalde vorm en zou daardoor nog slechter voor mij zijn. Dus ik ben niet op zijn stoel gaan zitten, ik heb het ook niet even geprobeerd.

Aan het begin van het eerste gesprek, zei dhr. B10. dat in hun team verschillende mensen waren besproken, en hij had mij uitgekozen om mee te praten. Hij had namelijk gehoord van iemand, die dezelfde voornaam als ik had, en in mijn woonplaats woonde, en aan trancedente meditatie deed. Ik zei, dat ik dat niet was. En hij vroeg dat nog eens, of ik dat echt niet was, en of ik echt niet aan trancedente meditatie deed.

Na een paar gesprekken vroeg hij aan mij wat ik van hem vond. Hij had eerder al gezegd dat hij zich in de gesprekken bescheiden opstelt en geen conflict zoekt (in hele andere woorden, maar hoe hij het vertelde ben ik vergeten). Ik heb toen geantwoord dat hij zoiets had gezegd en dat dat hem typeerde.

Na een aantal gesprekken vroeg hij of hij een keer bij mij thuis langs mocht komen. Toen hij bij mij thuis was zei ik dat ik geen koffie ging zetten. Ik deed dat niet, omdat ik dan teveel heen en weer moest lopen, en dan zou ik minder fit zijn voor het gesprek. Ik heb echter niet gezegd waarom ik geen koffie ging zetten, maar achteraf had ik zulke dingen meer moeten zeggen. Ik heb iets eenvoudigs te drinken aangeboden, misschien sap of iets dergelijks.
Hij heeft mijn fotoalbums bekeken.

Hieronder volgt het verslag wat hij schreef naar aanleiding van de vele gesprekken.
Ik ontving twee A4-tjes waar het verslag van het eerste gesprek en het verslag van de intake gesprekken op stonden. Het PDF-bestand bevat alleen het verslag van de intake gesprekken.

Waarschuwing:
Beste lezer,
Het onderstaande verslag bevat grove leugens en zeer kwetsende opmerkingen. Met name omdat mijn vader in 1993 is overleden, maakt dat het nog kwetsender. Toch plaats ik het verslag hierna, omdat ik nu juist openbaar wil maken hoe negatief en kwetsend het is.

thumbnail thumbnail thumbnail
Vervolg-intake van de heer D.

Situatie nu: Zit nog steeds in de ziektewet. Zegt dat hij te lang heeft doorgewerkt met een enorme hekel. Kliënt werkt bij C8.. Kreeg allerlei opdrachten die hij nooit af kon maken, wat zeer frustrerend werkte. Een paar jaar tevoren heeft hij nog gewerkt in B., maar hij kreeg hier ook eigenlijk niet de vrienden die hij verwachtte. De mensen vonden dat ze geen vat op hem konden krijgen. Hij hoopte hier in Z. meer vrienden te kunnen maken. In zijn verhaal vertelt hij dat hij 4 jaar geleden ook al in de problemen zat, werd toen depressief sloot zich ook af van zijn ouders en via vrienden werd hij heel langzaam maar zeker uit zijn isolement gehaald.

Zijn ouders: Hij vertelt dat zijn vader een persoon is met wie je slecht kunt samenwerken. Pa houdt contact af, praat niet over serieuze zaken, daar maakt hij zich met een grapje vanaf. Vader zou meer aandacht hebben gegeven aan de duiven dan aan kliënt. Wanneer er thuis ruzie was, werd er niet meer op teruggekomen. Voor de buitenwacht moest alles mooi en aardig zijn. Hij vertelt dat hij zich vroeger heel veel alleen heeft gevoeld en weinig emoties merkte van zijn ouders. Hij heeft de slimheid van moeder en de ondeugd van vader. Zijn moeder heeft ook jaren in de woninginrichtingszaak meegewerkt. Het contact tussen moeder en hem is afstandelijk. Zij heeft hem nooit aangehaald, ze is wel bezorgd voor hem. Je kunt niet echt spreken van een liefdelijk contact. Hij heeft ook geen liefde voor haar gevoeld toen hij klein was. Hij vindt het trouwens toch heel moeilijk om zijn ouders te beschrijven. Zijn enige zus is 2 jaar ouder, is ook alleen, is oogartsassistente, gaat helemaal haar eigen gang en ze zoekt een vriend. Ze is wel een doorzetster. Op dit moment is ze bezig voor haarzelf met een doventaal-cursus. Met zus is hij een paar jaar geleden nog op vakantie geweest. De contacten die hij heeft die zijn er niet veel, hij voelt zich ook vaak alleen, en hij heeft geen sexuele ervaring. Een idee van het meisje wat hij zou willen hebben, dat is: ze moet gewoon zijn, geen overdreven poespas, lief en een eigen mening. Wel graag christelijk, liefst doopsgezind. Ouders zouden van Hervormde kerk zijn op gereformeerde grondslag.

Op dit moment voelt hij zich nog gauw moe en slaapt hij weinig. Hij denkt veel na over zijn werk en denkt dan m.n. aan (de stomme) directeur. Kliënt wil graag van zijn vermoeidheidsklachten en het feit dat hij weinig slaapt, afkomen.

Behandelplan: Een psychologisch onderzoek. Als resultaat hiervan mogelijk een groepstherapeutische behandelplan, met de vraag of dat ambulant zou moeten zijn.


In het bovenstaande rapport tel ik 16 leugens.
Naast die leugens is het meeste naar iets negatiefs verdraaid.

In het bovenstaande rapport staat dat alles voor de buitenwacht mooi en aardig moest zijn. Dat heb ik echter niet verteld. Hij denk dat het zo is, en hij schrijft dat gewoon op.

De eerste gesprekken met dhr B10. gingen over mijn vader, mijn moeder, over vrienden, en uiteindelijk ging het vooral over mijn jeugd. Hij wilde daarover vooral de negatieve dingen weten. Als ik echter gewoon eerlijk en objectief iets vertelde over gewone dagelijkse dingen, dan zag hij dat als een stille hint, dat er iets verschrikkelijks gebeurt moest zijn, en ik dat niet zou durven vertellen.
Dus eigenlijk maakte het niet uit wat ik vertelde.

Vanwege mijn christelijke opvoeding vroeg hij of mijn vader het erg vond dat ik niet werkte. Hij zei dat in de bijbel iets staat over werken "in het zweet uw's aanschijn", en dat mijn vader het daarom misschien erg zou vinden dat ik niet werkte.
Ik vertelde hem dat zoiets niet speelde, en dat mijn vader natuurlijk wel bezorgd was, dat ik vanwege gezondheidsproblemen mijn werk niet kon doen. Maar ik vraag mij af, of dat wel tot hem doorgedrongen is.

Ik heb gewoon open en eerlijk verteld over een bepaalde periode in mijn leven, toen ik mij tegen mijn ouders afzette. Ik heb verteld hoe ik toen over mijn ouders dacht. In het rapport worden die dingen opgeschreven alsof het zo altijd geweest is.
Jaren later werd duidelijk dat die periode in mijn leven direct het gevolg was van mijn nekklachten, omdat er een verband is tussen nekklachten en depressiviteit.

Dhr. B10. vroeg een keer, of ik misschien op mijn twaalfde al vrij lang was, waardoor mijn moeder mij misschien niet meer op haar schoot nam. Omdat ik echt niet meer weet, wanneer ik nog wel bij m'n moeder op schoot zat, en wanneer niet, heb ik gezegd dat ik dat niet meer weet. In zijn rapport probeert hij een wel zeer leugenachtig en uiterst kwetsend beeld te schetsen, dat mijn moeder mij nooit aangehaald zou hebben, en dat er geen sprake zou zijn van liefdelijk contact, dat ik geen liefde voor mijn moeder zou hebben gevoeld toen ik klein was, etc. Dat heeft hij dus allemaal zelf verzonnen.
Ik wil hier nog eens benadrukken wat voor een afschuwelijke en zeer negatieve leugens dhr. B10. heeft opgeschreven. Dat geeft blijkbaar aan hoe hij zelf denkt en hoe hij zelf in het leven staat.
Vooral de opmerking dat moeder mij nooit heeft aangehaald is gruwelijk gemeen en leugenachtig. Er zijn in mijn jeugd regelmatig foto's gemaakt, en alleen die foto's bewijzen al dat er niets van waar is.

Ik vertelde dat ik wel de kracht had om lichamelijke dingen te doen, maar als ik teveel deed, had ik daar achteraf flink wat problemen van. Ik vertelde dat ik mezelf dus moest inhouden. Daarop reageerde hij verbaasd: "Oh, dus je wilt wel". Blijkbaar was hij al die gesprekken daarvoor er vanuit gegaan, dat ik niet wilde, of geen zin had om iets te doen.
Daarna ging hij trouwens op dezelfde manier verder, met dezelfde soort vragen.

Dhr. B10. had met een aantal patiënten een loopgroep. Hij vroeg of ik daar ook aan mee wilde doen. Het lukte mij niet, om duidelijk te maken, dat zulke dingen nu precies de dingen waren die ik niet meer kon.
In de Provinciale Zeeuwse Courant van 8 juli 1992 staat een krantenartikel van dhr B10. over zijn loopgroep met patiënten van het Riagg.

Dhr. B10. trok de dingen die ik vertelde nogal in twijfel. Dat betrof zelfs over de meest onbenullige dingen. Zo zei hij tegen mij, dat ik nogal netjes was, dat ik mijn overhemd streek. Toen ik daarop antwoordde, dat ik dat niet deed, geloofde hij dat niet meteen, en moest ik gaan uitleggen, dat ik niet eens een strijkijzer had.
Toen hij een keer vroeg: "Wanneer is je vader jarig?", antwoordde ik daarop: "Niet zo vaak".
Ik kon niet meteen die datum opnoemen, maar mijn vader was niet zo vaak jarig omdat hij op 29 februari jarig was. De geboortedag van mijn vader was dus slechts één keer in de vier jaar, in een schrikkeljaar.
Toen ik dat uitlegde, zei dhr. B10. dat hij dacht dat ik antwoordde op stemmen in mijn hoofd. In mijn "eigen verhaal" heb ik dat als een soort anekdote opgeschreven, maar het is eigelijk diep triest als je op die manier een gesprek moet voeren.

Omdat ik geen vriendin had vroeg dhr. B10. aan mij of ik homo was. En toen ik zei dat ik dat niet was, vroeg hij of ik me dan misschien tot kleine kinderen voelde aangetrokken.
Dit neem ik dhr. B10. erg kwalijk. Hij stelde alleen maar een paar vragen, maar het stellen van zo'n vraag (die vraag over kinderen) is zelfs schadelijk voor mij.
Wat hij had moeten doen, is een open vraag stellen, en naar mijn geaardheid vragen.
Alleen maar omdat ik gezondheidsproblemen had, en geen vriendin had, leidde dat er toe dat hij aan mij zo'n verschrikkelijke vraag stelde.
Voor alle duidelijkheid: ik voel me aangetrokken tot vrouwen van ongeveer mijn leeftijd.

Dhr. B10. vond het niet normaal, dat ik op de middelbare school niet een paar verschillende sexuele contacten had gehad. Toen ik hem vertelde dat de anderen van mijn klas dat ook niet hadden, toen geloofde hij dat niet, en deed alsof ik een uitzondering was.

In de zomer van 1992 ging dhr. B10. met vakantie. Hij vroeg aan mij, of ik in die periode misschien met iemand anders wilde praten. Ik vond dat niet nodig. De vraag vond ik zelfs nogal raar. De gesprekken waren niet bepaald in mijn voordeel en ik had ze ook zeker niet nodig.

In de gesprekken vroeg dhr. B10. of ik soms nog extra ging controleren of ik de voordeur wel op slot had gedaan, als ik 's avonds ging slapen. Dat deed ik echter niet. Hij stelde nogal veel van dat soort vragen, en bleef die maar stellen. Daardoor ging ik op een gegeven moment inderdaad nog eens extra kijken of de voordeur wel op slot was. Ik ging zelfs onder mijn bed kijken, of daar alles wel veilig was. Dat heeft ongeveer een week geduurd. Toen realiseerde ik me, dat ik anders nooit zo angstig en onzeker was, en dat er iets fundamenteels mis was met het psychisch onderzoek door dhr. B10..

Omdat de gesprekken nogal raar gingen, moest ik iets verzinnen om dhr. B10. uit te proberen. Hij had al een paar keer gezegd dat ik mijn fysiotherapie-oefeningen daar bij hem op de grond eens voor moest doen. Ik heb van te voren besloten om dat niet te doen, en zo zijn reactie te peilen. Toen hij inderdaad zei dat ik die oefeningen eens voor moest doen, heb ik dat geweigerd, en ben gewoon gaan vertellen hoe de fysiotherapie-oefeningen gingen. Wat hij daarop zei weet ik niet meer, maar hij vond het raar dat ik dat niet deed. Wat ik vertelde over die oefeningen, dat interresseerde hem trouwens niet.
Ik heb daaruit de conclusie getrokken dat er met hem geen gesprek van mens tot mens te voeren was, omdat hij niet geïnteresseerd was in die fysiotherapie-oefeningen, en volgens mij was hij blijkbaar ook niet geïnteresseerd in mij.

Hij zette ook enige druk op me, dat ik vast iets traumatisch in mijn vroege jeugd had meegemaakt. Daar moest ik maar eens goed over denken. Ik heb nog nooit te maken gehad met misbruik op sexueel gebied of iets wat daar op lijkt, en er is ook geheel geen aanleiding voor om in die richting te denken. Maar hij zei zelfs een keer, dat als ik zei, dat zulke dingen niet waren gebeurd, dat ik het dan verdrongen had. Daarmee probeerde hij mij een verdrongen herinnering aan te praten. Achteraf gezien had ik toen meteen een klacht moeten indienen, maar toen ging het mij er alleen om, om weer aan het werk te kunnen.
Wanneer een hulpverlener in de gezondheidszorg probeert om een patiënt zoiets aan te praten, dan mag zo'n hulpverlener van mij een paar maanden de gevangenis in (per keer dat hij zoiets doet).

Dhr. B10. zei ook tegen mij dat ik mij niet ongerust hoefde te maken, en dat ze er wel achter zouden komen, wat er psychisch met mij mis was. Toen dat na vele gesprekken nog volstrekt onduidelijk was, zei hij dat ik testen zou gaan doen, en daar zou alles uit blijken.
De resultaten van die testen lieten erg lang op zich wachten, en hij wilde gewoon doorgaan, door dezelfde kwetsende vragen opnieuw te stellen. Ik heb toen een keer gezegd, dat ik dat erg flauw vond, heb hem een hand gegeven, en ben weggegaan. Voor zover ik me herinner, heb ik dat daarna nog een keer gedaan.

Voor zover ik me kan herinneren heeft dhr. B10. in al die gesprekken nooit duidelijk mijn klachten in kaart gebracht, en niet duidelijk gevraagd naar de reden dat ik niet in staat was om mijn werk te doen.
Als hij dat wel gedaan had, zou hij misschien een lichamelijk onderzoek voorgesteld hebben.

Achteraf was hij blijkbaar bezig om iets te ontdekken uit mijn vroege jeugd dat ik niet zou willen vertellen. En hij dacht blijkbaar dat als hij maar lang genoeg door zou vragen, dat ik dat op een gegeven moment toch zou vertellen.
Als hij meteen had gevraagd of ik iets traumatisch in mijn jeugd heb meegemaakt, waardoor ik mijn werk niet meer kon doen. Dan had ik kunnen zeggen dat dat niet zo was. Dan waren al die zinloze gesprekken niet nodig geweest.

Door de constante stroom van zeer negatieve, kwetsende en achterdochtige vragen heb ik psychisch schade opgelopen.
Omdat tijdens de gesprekken met dhr. B10. het steeds duidelijker werd, dat hij niet wist waar hij mee bezig was, heb ik een beroep gedaan op een zelfstandige psychologe, waarmee wel een gesprek van-mens-tot-mens te voeren is. Daardoor is de psychische schade nog enigszins beperkt gebleven.
Op het moment dat dhr. B10. probeerde om mij een verdrongen herinnering aan te praten, toen had ik al gesproken met die zelfstandige psychologe. Ik was toen dus gelukkig al wat weerbaarder.

De volgende brief schreef dhr. B10. naar mijn huisarts:

thumbnail
riagg zeeland

Aan : de heer B2., huisarts

Middelburg, 20 juli 1992
Referentie: SPT/JB/mt

Geachte heer,

In aansluiting op eerdere berichtgeving deel ik u mede, dat de intakegesprekken met uw patiënt:
de heer : D.
geboren : ###
wonende : ###
zijn afgerond.

De intake heeft geleid tot het volgende besluit:
In september zal er een psychologisch onderzoek plaatsvinden om e.e.a. duidelijker te krijgen.
Het is nu nog niet vast te stellen hoe hoog zijn lijdensdruk is.
Aan de hand van de resultaten wordt nader bekeken welke therapie het best bij hem aan zal slaan.
Mocht u nadere informatie wensen dan hoor ik dit graag.

Met vriendelijke groet,
B10.


Hierboven wordt het woord "lijdensdruk" genoemd. Alsof dhr. B10. iets had ontdekt en er bij mij een of andere psychische lijdensdruk zou zijn.
Volgens mij had hij geen idee waar hij mee bezig was en schrijft iets op dat de huisarts misschien graag zou willen horen.
Door op te schrijven over een therapie, loopt hij vooruit op het resultaat van de psycholische test. Hij gaat er dus vanuit dat er iets gevonden zal worden en hij houdt blijkbaar geen rekening met een lichamelijk oorzaak.
Op dat moment had ik al 5 zinloze gesprekken met hem gehad, en daar zouden nog 5 zinloze gesprekken/afspraken bij komen.

Na deze intage-gesprekken deed ik een psychologische test bij klinisch psycholoog drs. K7..

Toen psycholoog K7. mij de uitslag van de psychologsiche test vertelde, toen dacht ik dat het daarmee was afgerond.
Later begreep ik dat ik daarna weer een gesprek met dhr. B10. zou moeten hebben om de uitslag te bespreken. Als het contact met het Riagg zou worden afgerond, dan zou er een brief naar de huisarts gestuurd worden.
Ik ben echter niet meer uitgenodigd voor een gesprek, en er is dus ook geen brief aan mijn huisarts gestuurd met het resultaat.


1993

Later had ik nog een briefwisseling met dhr. B10.. Ik vroeg eerst het dossier op. Die brief die ik stuurde heb ik geen copie van gemaakt, en is niet meer te achterhalen.
Hieronder staat het antwoord van dhr. B10.. Achteraf bleek dat hij waarschijnlijk niet alles naar mij heeft verzonden, en dat is nadelig voor mij geweest.

thumbnail
riagg zeeland

Middelburg, 15 juni 1993

Referentie: SPT/JB/yk

Aan: De heer D.,

Beste ###,

Hierbij de 'rapporten' van het screeningsverslag en intake (dit was gecombineerd), verder de psychologische test.
De rapporten van de gesprekken zijn van de hulpverlener, bedoeld als eigen aantekeningen, behoren niet bij het officiële gedeelte, waar je inzage in hebt.
Mocht je het willen weten, zeg het me dan gerust!

Vriendelijke groeten,
B10.


Daarna vroeg ik, om het verslag van het eerste gesprek te laten verwijderen. Ook die brief die ik verstuurde heb ik helaas niet meer.
Daarop ontving ik de volgende brief:

thumbnail
riagg zeeland

Middelburg, 16 juli 1993
Ref.nr. 93.521 JB/pw

Aan de heer D.

Beste ###,

Uit jouw brief begrijp ik dat je graag de gegevens van het intakegesprek wilt laten verwijderen.
Mijn voorstel zou zijn alles te laten vernietigen (copieën heb je immers al thuis).
Als je ermee accoord bent, hebben we toestemming van jou nodig, zodat het officiële gedeelte in werking kan worden gesteld.

Met vriendelijke groet,
namens het SPT-Walcheren,
B10.


Met dat voorstel ben ik akkoord gegaan. Vervolgens kreeg ik de volgende brief:

thumbnail thumbnail
riagg zeeland

Middelburg, 10 augustus 1993

Ref.nr. 93.571 pw

Betreft: Vernietiging dossier

Aan de heer D.

Geachte heer D.,

Hierbij delen wij u mee uw verzoek tot vernietiging van uw dossier te kunnen inwilligen.

In verband met wettelijke bepalingen dient voor de dossiervernietiging een verklaring te worden ingevuld.
Derhalve doen wij u bijgaand toekomen een model van deze verklaring met het verzoek deze in tweevoud te ondertekenen en één exemplaar te retourneren. Zodra een getekend exemplaar van het proces verbaal in ons bezit is, kunnen wij overgaan tot vernietiging van uw dossier.

Hoogachtend,
namens de directie van de RIAGG-Zeeland,
drs. N4.,
algemeen directeur.

Bijlagen.

riagg zeeland

PROCES VERBAAL VERNIETIGING DOSSIER

Gelet op het verzoek van :
Naam : D.
Adres : ###
postcode : ###
Woonplaats : ###

en gehoord het advies van de betrokken hulpverlener en het betrokken Sociaal psychiatrisch Team van de Riagg-Zeeland, besluiten wij, directie van de Regionale Instelling voor de Ambulante Geestelijke Gezondheidszorg, tot het vernietigen van het dossier van de heer D., hetwelk zal geschieden onmiddellijk na het ontvangen van het getekende proces verbaal.

Namens de directie,
N4., algemeen directeur

S.P.T.
B10.

(de heer D.)


Achteraf was het in mijn nadeel, dat ik het ondertekend heb. Er was waarschijnlijk nog een brief van de aanvraag of aanmelding van mijn huisarts die ik nooit heb gezien (of zo'n brief er ook echt was weet ik niet zeker). Misschien waren er nog meer papieren.


2002

Tijdens een klachtprocedure in 2002, tegen klinisch psycholoog drs. K7. van het Riagg, schreef ik nog een brief aan dhr. B10.:

thumbnail thumbnail
Aan: E4., volwassenzorg
t.a.v. dhr. B10.,
sociaal-psychiatrisch verpleegkundige
M.

(aangetekend)

30 september 2002

bijlagen:
  • verslag van mevr. K9., en verslag van u.
  • brief van u aan mijn huisarts, d.d. 20 juli 1992.
  • verslag psychologisch onderzoek van drs. K7..
  • brief van verzekeringsarts, d.d. 30 september 1992.
  • brief van drs. K7., d.d. 19 november 1992.
  • brief over verwijderen stukken, d.d. 16 juli 1993.
  • brief over vernietiging dossier, 10 augustus 1993.

Geachte heer B10.,

In 1992 heeft u gesprekken met mij gevoerd, en vervolgens heb ik een psychologische test gedaan bij drs. K7.. Kunt u zich daar misschien nog iets van herinneren? En kunt u misschien nog enkele dingen duidelijk maken?

• Drs. K7. schreef, dat: "Patiënt bleef sterk geloven in een somatische hypothese betreffende zijn moeheid", en hij beweert dat hij dat van u gehoord heeft. Is dat zo? Ik heb zoiets namelijk niet gezegd.

• Volgens drs. K7. heeft hij ook van u vernomen, dat ik in de gesprekken "ontwijkend" zou zijn. Heeft u hem dat meegedeeld? In uw verslag kan ik dat niet lezen.

• Volgens drs. K7. heeft hij de lichamelijk aandoende klachten als een mogelijke somatisatiestoornis geënterpreteerd, omdat mijn huisarts zou hebben gezegd dat er geen somatische substraat gevonden was. Hij heeft echter niet bevestigd of ontkend of hijzelf contact met mijn huisarts heeft gehad. Heeft u daarover informatie ingewonnen? En zo ja, was dat bij mijn huisarts of bij de verzekeringsarts?

• Drs. K7. doet alsof hij de term "mogelijk passief-agressief" van u gehoord heeft, maar ik weet dat die term van mevr. K7. vandaan komt. Hoe heeft u die term in 1992 opgevat?

• Drs. K7. schrijft in zijn brief van 19 november 1992, dat ik weinig zicht heb op mijn eigen functioneren. Het lijkt mij wel duidelijk, dat hij dat van de verzekeringsarts heeft overgeschreven. Dus ik ga er van uit, dat hij dat niet van u heeft.

• Wiens verantwoording was het, om een uiteindelijk verslag naar mijn huisarts te sturen? Weet u waarom dat niet is gebeurd?

Met vriendelijke groet,
D.


Bovenstaande brief wilde ik aangetekend versturen, maar is helaas zonder postzegels op de bus gegaan. Toen ik belde met de instelling van dhr. B10., werd mij verteld dat hij daar niet meer werkte.
Dus bovenstaande brief is een loze brief.


2009

Op 10 september 2009 belde ik hem thuis op. Ik heb wel de naam van mijn website genoemd, maar toen ik wilde uitleggen hoe hij bij de bladzijde over hemzelf moest komen, toen vond hij dat niet nodig. Hij zei zoiets dat hij het vanzelf wel tegen zou komen.
Ik vroeg of ik een briefje zou kunnen sturen met mijn naam en adres, maar dat vond hij ook niet nodig.

Omdat ik nogal veel tijd heb gestoken om te beschrijven hoe het bij het Riagg ging, en omdat ik hem wil confronteren met zijn werkwijze, heb ik besloten om toch maar een brief te sturen.
Ik stuurde onderstaande brief.
De eerste pagina is de brief. De andere pagina's zijn een afdruk van deze webpagina, zoals die toen was, en die ik als bijlage meestuurde. Het PDF-bestand bevat alleen de bijlage.

thumbnail thumbnail thumbnail thumbnail thumbnail thumbnail thumbnail thumbnail thumbnail thumbnail
Aan: B10.

Datum : 29 september 2009
Bijlage : Afdruk van webpagina.

Beste B10.,

Op 10 september 2009 belde ik u op. Ik vertelde u dat u in 1992 bij het Riagg met mij gesprekken heeft gevoerd, en dat ik uw verslag en mijn opmerkingen op internet heb gezet, en dat ik van plan ben om uw naam erbij te zetten.

Tijdens het telefoongesprek wilde ik u vertellen hoe u op mijn website bij de pagina over u kon komen, maar dat vond u niet nodig.
Daarom heb ik die pagina voor u afgedrukt en stuur ik die hierbij naar u toe.

Mijn website is: www.dossierd.nl
Op mijn website kunt u de pagina over u vinden door op "Overzicht dossier" te klikken, en dan in de lijst op "Intake gesprekken" (ongeveer de vierde van boven).

Als er iets staat dat niet juist is, of als u vindt dat een suggestieve opmerking te ver gaat, dan kan ik er nog eens naar kijken.

met vriendelijke groet,
D.

Daar kreeg ik geen reactie op.


Laatste wijziging van deze bladzijde: oktober 2019