Huisarts B1.
2002
Vanwege problemen met huisarts A6.,
ging ik naar huisarts B1.
Huisarts B1. is dezelfde huisarts die constateerde dat mijn
onderrug niet goed bewoog, toen ik 12 jaar oud was. In 2002
toen ik 36 jaar was, kwam ik dus weer bij deze arts.
In 2002 ging ik naar deze huisarts, en vroeg of hij mijn
huisarts wilde zijn, omdat huisarts A6. blijkbaar niet zo
bekend was met mijn soort klachten.
Ik vroeg of hij wist, hoe ik aan een goede halskraag zou
kunnen komen (een zachte, voor in de auto). En ik vertelde
dat ik naar iemand was geweest in het ziekenhuis, maar
dat leverde niets op, omdat de gewone halskragen te klein
voor mij zijn. Hij zou dat nakijken, en belde mij na
een paar weken op, dat er een afspraak in het ziekenhuis
voor me was gemaakt bij iemand die over dergelijke dingen
gaat.
Dus ik ging op 21 maart 2002 naar het ziekenhuis, waar iemand van een bedrijf in
hulpmiddelen spreekuur hield. En mijn nek is dus te lang voor gewone halskragen.
Hij vertelde mij dat een halskraag-op-maat gemaakt
kan worden, maar dan moest ik bellen naar hun kantoor. Na een aantal
keren bellen wordt mij verteld dat ze helemaal geen halskraag-op-maat
maken. Dit ging precies op dezelfde manier als een paar jaar daarvoor.
Hieronder staat wat hij in de computer schreef:
27-02-02
E
wil adres voor een spec aante meten
halskraag om in deauto tedragen
15-03-02
S
een afspraak gemaakt in dirsland bij dhr b.
kan wel een
halskraag op maat maken maar dat is erg duur
en wordt niet vergoed
geen probleem voor patiënt
neemt zelf contact op met b. omdat hij denkt dat dit niets wordt
2003
Het leek me beter om heel
voorzichtig te zijn, om niet al mijn klachten zomaar
aan een dokter te vertellen, en om bij
het begin te beginnen.
Ik dacht het ook een goed idee was om ongeveer twee keer per
jaar naar mijn huisarts te gaan. Ik heb er dus bewust voor gekozen
om ongeveer twee keer per jaar naar deze huisarts te gaan,
in de hoop dat het ooit een keer iets positiefs op zou leveren.
In januari 2003 was ik niet zo fit, dus heb ik gewacht tot
juli, en ging op 8 juli naar huisarts B1. met de vraag bij
welk specialisme mijn klachten horen, of hij misschien
een neurologische orthopeed of orthopedische neuroloog kent.
Verder heb ik gezegd
dat ik problemen had met bijwerkingen van de pijnstillers.
Ook liet ik
afbeeldingen van röntgenfoto's
zien.
Hij zou er over denken, en mij daarover opbellen.
Hij vertelde dat soms een anti-depressiva wordt voorgeschreven,
omdat mensen dan beter met hun lichamelijk klachten kunnen omgaan.
Ik vertelde hem dat ik ethische bezwaren heb tegen zulke middelen, maar
volgens mij begreep hij dat niet.
Hieronder blijkt dat hij aan het middel Tryptizol dacht. Tryptizol
zou de doorgifte van een pijnsignaal verminderen, maar wordt
door artsen ook gegeven aan mensen die pijnklachten hebben waarvoor
de artsen geen lichamelijke oorzaak kunnen vinden. Een van de
bijwerkingen van dat middel is 'gejaagdheid', terwijl ik er steeds op moet letten
om vooral mijn nekspieren zo ontspannen mogelijk te houden.
Dit schreef hij op de computer:
08-07-03
S
wil weten bij welke spec hij moet zijn
ortho geen af w
heeft pijn en krachtverlies maar neuroloog kan verder
niets voor heem doen
heeft verkrommingen in wk
heeft vele foto bij zich
was programmeur heeft tot 97 gewerkt nu niet meer
moet ztten en liggen afwisselend
tramadol geeft ademh moeilijkheden
gebruikt chron indomethacid
maar krijgt maag klachten
heeft al 40000 euro geprocedeerd
tegen g. accepteert 54% afkeuring niet
heeft vanaf 92 problemen
van rug spanning op rug
E
chron pijn patiënt
heeft geen zin in tryptizol hiertegen ethische bezwaren
P
nadenken
Op 17 juli kwam hij bij mij thuis langs. Ik heb toen
mijn schuine bed
laten zien, en uitgelegd hoe ik daarop lig, en dat ik door
het uitrekkende effect kan slapen zonder pijnstillers.
Huisarts B1. ging voorzichtig proberen uit te leggen dat ik
misschien naar een psycholoog of psychiater zou kunnen gaan,
omdat hij dacht dat ik aan een bepaald beeld voldeed. Hij dacht
dat ik misschien sterk op het lichamelijke gefixeerd was,
dat ik alleen bezig was om naar allerlei dokters te gaan
om een lichamelijk oorzaak te vinden, dat ik weinig
sociale contacten had (dat klopt, maar is niet bepaald
een keuze van mij), en hij dacht dat ik psychische dingen
zou afwijzen, en hij had gedacht dat mijn dossier
(bij de huisarts) dikker zou zijn.
Ik herkende zijn verhaal natuurlijk wel, omdat dit
vaak genoeg beschreven is, en ook dat een dokter
vervolgens zulke patiënten voorzichtig moet
overhalen, om aan psychische dingen te denken.
Ik heb verteld, dat ik zelf in het begin dacht dat
het misschien psychisch was, maar dat daardoor nu
juist mijn leven naar de bliksem is geholpen (in die woorden
heb ik dat gezegd, vandaar dat ik dat hier ook zo opschrijf). Dat
de eerste specialist al een diagnose heeft gesteld, dat ik
al met
een goede psycholoog gesproken heb over het
omgaan met mijn klachten, dat ik niet iemand
ben die psychische problemen niet durft te
erkennen, en dat voor zover ik weet, ik er al
zo optimaal mogelijk mee om ga. Maar hij wilde niets
accepteren van wat ik zei, en bleef bij dat verkeerde
beeld, wat hij mij wilde aanpraten. Ik heb gezegd
dat ik best met een psycholoog over het
omgaan met de pijn wil praten, maar alleen met een
christelijke psycholoog, vanwege mijn zeer slechte
ervaringen.
Achteraf is het natuurlijk vrij dom dat ik zoiets heb gezegd.
Ik heb me te gemakkelijk iets aan laten praten.
Een gesprek met iemand is voor mij belastend (vanwege de reis
er naar toe, daar stil zitten op een stoel en een gesprek houden, etc.),
dus mijn nek- en rugklachten zouden niet verminderen, maar alleen maar toenemen.
Hij zei aan het eind van het gesprek nog eens
duidelijk, dat hij dat bedoelde voor begeleiding om
met mijn klachten om te gaan, en niet voor genezing.
Dat blijkt later echter helemaal niet zijn
bedoeling te zijn, omdat hij later al een naam van een psychiater
noemde en ook noemde om welke diagnose het volgens hem zou
gaan.
Volgens dokter B1. zou ik niet goed met mijn klachten
om kunnen gaan, maar waarom hij dat dacht werd niet duidelijk.
Hij zei dat ik voor andere pijnstillers
een afspraak zou kunnen maken. Een dokter die zowel
orthopeed als neuroloog is kende hij niet,
en bij welk specialisme
ik hoor, daar had hij geen duidelijk antwoord op.
Achteraf vond ik, dat ik hem zou moeten vertellen,
dat het erg kwetsend is, om
iemand ten onrechte zo'n verkeerd beeld proberen
aan te praten. Maar het stond me erg tegen om dat
tegen hem te gaan vertellen. Ik zou ook eenvoudig
kunnen wachten tot hij met pensioen zou gaan.
Dit schreef huisarts B1. in de computer:
17-07-03
S
uitgebreid egsprek over pijnklachten in rug en nek
en daardoor snel uitgeput en daardoor weinig mogelijkheden
ook moeilijk om naar een spec te gaan ivm vervoer wat erg moeilijk is
door de pijn
houdt zich bezig met brieven schrijven naar g.
en presentjes amken
heeft zij bed en bureau op allerlei wijzen aangepast
P
vlg mij geen zin weer een spec onderzoek
mi btere manier vinden
om met zijn pijnkl omte gaan en heirvoor wellicht psycholl psych begeleidng
nodig
psychosom fixatie is benoemd met nadruk dat dit geen simulatie/aggravatie is
wil dan alleen naar een christelijek psychiater ivm zeer neg ervaring met psych
in t verleden
gebruikt nu als pijn stilling zon indomethacid em tramal
gaat dit alles nog een sover denken en alaten bezinken
20 oktober 2003
Op 20 oktober 2003 ging ik opnieuw naar deze huisarts,
en vertelde dat een christelijke psycholoog niet in mijn
omgeving te vinden was. En ik vroeg ook om andere pijnstillers.
Dokter B1. heeft recepten voor twee andere pijnstillers geschreven.
Hij zei dat hij er een zeer onbevredigend gevoel over had, om
het alleen bij pijnstillers te laten, omdat hij het idee heeft,
dat psychische begeleiding te overwegen zou zijn.
Dokter B1. was heel voorzichtig in zijn uitspraken,
maar bleef toch proberen om in de psychische richting te
duwen, en hij noemde ook de term "somatische fixatie" (hij zei niet
dat ik dat had, maar hij bleef erbij dat hij toch zo'n gevoel had).
Ik had van te voren voorgenomen, om iets over het overlijden van
mijn vader te zeggen, als dokter B1. echt bleef doordrammen
met zijn verkeerde ideeën.
Dus toen heb ik gezegd, dat het net lijkt zoals het bij mijn vader ging,
waar huisartsen (waaronder waarschijnlijk ook huisarts B1.) steeds
in hun vaste gedachtenpatroon bleven, en de klachten van mijn vader
niet voldoende serieus namen.
Ik liet ook nog de huidirritatie zien, bij m'n liezen, en de huidvlekken op m'n voeten.
Die moest ik laten zien op advies van de bezwaar-verzekeringsarts
van het UWV, wat zij ook
in haar rapport heeft geschreven.
Dokter B1. zei dat ik er eventueel mee naar een huidarts zou kunnen,
maar dat vond ik niet nodig.
Hij zei ook dat hij daar een lotion voor had, ik toen zei ik dat ik
dat wel wilde proberen. Maar daar is verder niet over gesproken,
en ik heb geen recept ervoor gekregen.
Hieronder staat wat huisarts B1. in de computer schreef:
20-10-03
S
gesprek over andere pijn medicatie
heeft al 2 x psychol onderzoek
gehad heeft vlg hem geen zin meer
alllen evt voor g. om te bevestigen dat er psychisch geen stoornissen zijn
van tramal altijd wat ademh problemen en indom bloedneus en pigment benen?
en maagkl verder erythrasma liezen
O
erytrasma vlekkige hyperpigmentatie onderbene
P
hoeft hiervoor geen ther
onbevredigende situatie ik heb weinig te beiden nog een psychol begeleiding
voor omgaaan met chron pijn besproken en psychosom fixatie als onder werp besproken
R/20st depronal caps 150mg (2.1C )
R/20st arthrotec tabl 75mg (2.1T )
Arthrotec® is een geregistreerde merknaam van Pharmacia B.V.
Depronal® is een geregistreerde merknaam van Pfizer B.V.
De huisarts schrijft over erytrasma bij m'n liezen en op
onderbenen, maar volgens mij heeft hij het twee keer verkeerd
(erythrasma is een bacteriele huidinfectie, erythema is een huidverkleuring).
De pijnstiller Depronal heb ik niet gebruikt, die heb ik na
het lezen van de bijwerkingen terug gebracht naar de Apotheek. Ik
hoefde geen sterker middel, maar een middel dat minder negatief effect
heeft op mijn ademhaling, en Depronal heeft juist meer negatief
effect op de ademhaling.
Voor zover ik weet heb ik ook op 20 oktober 2003 inzage gevraagd
naar wat er in de computer staat. In mijn dossier zit een uitdraai
van de computer van mijn huisartsen.
De tekst van die computer-uitdraai heb ik op deze bladzijde verwerkt.
Op 1 december 2003 was mijn moeder in de huisartsenpraktijk. Zij
werd aangesproken door huisarts B1., die zei dat hij er nog eens
over had nagedacht, en dat ik een second opinion zou kunnen aanvragen
bij een academisch ziekenhuis. Dan zou hij mijn medische gegevens
faxen naar de professor van de afdeling orthopedie of neurologie,
en die zou dat bekijken, waarna ik mogelijk een oproep zou
krijgen.
Mijn moeder gaf nog commentaar op het eerdere advies van huisarts B1..
Zij zei tegen huisarts B1. dat het eerdere advies een 'prullenbak-advies'
was.
Op 8 december 2003 heb ik gebeld naar huisarts B1., en vroeg of
hij de naam wist, van die professor, zodat ik bij de patientenvereniging
zou kunnen vragen of die professor ook bekend is met nekklachten.
Huisarts B1. kende niet de naam van de professor van de afdeling
neurologie of orthopedie, maar wel van de afdeling neurochirurgie.
En hij zei, dat het niet zo is, dat ik dan automatisch door een
professor zou worden onderzocht, maar dat zou ook een andere
specialist kunnen zijn.
Ik twijfel sterk of ik dit zal doen, ik heb nog het recht op
een second opinion, maar dat gebruik ik liever als ik zeker
weet, dat die arts ook bekend is met mijn soort nekklachten.
En de patientenvereniging raadde het af, om zomaar naar
een arts te gaan, zonder te weten of die arts bekends is
met nekklachten.
Blijkbaar had huisarts B1. toch zijn gedachten aangepast.
Misschien heeft dat te maken doordat ik het overlijden van mijn vader
heb genoemd tijdens het gesprek van 20 oktober 2003 en doordat
mijn moeder hem aansprak.
Dus ik had uiteindelijk toch iets bereikt. Ik kon voor een second opinion
naar een specialist. Maar ik heb dat niet gedaan omdat de patiëntenvereniging
het (sterk) afraadde om zomaar naar een dokter te gaan, die niet speciaal kennis
heeft van nekproblemen. Dus toen wist ik ook niet meer wat ik moest doen.
Ik ben ook niet naar huisarts B1. gegaan (voor andere pijnstillers bijvoorbeeld)
omdat ik hem goed zat was, vanwege het zeer vervelende kinderachtige geklier
om te proberen mijn klachten als psychisch te bestempelen.
In 2004 ging huisarts B1. gedeeltelijk met pensioen.
2005
Op 23 maart 2005 kwam ik huisarts B1. op straat tegen. Hij zei
vriendelijk en belangstellend dat hij mij een tijdje
niet had gezien en vroeg hoe het met mij ging.
Ik heb o.a. geantwoord dat ik net van de tandarts
vandaan kwam en dat de tandartsstoel voor mij slecht ligt
en voor mij te klein is.
Op zich is dat best bijzonder,
dat een dokter uit zichzelf belangstellend vraagt hoe
het gaat.
Toch neem ik huisarts B1. erg kwalijk dat hij zo verkeerd op mij
in heeft zitten praten. Daarmee heeft hij mij ellende bezord.
Daarnaast neem ik hem ook nog eens kwalijk
dat het zover heeft moeten komen dat ik het overlijden
van mijn vader heb genoemd, om zo te proberen dat
dat hij zou ophouden met verkeerd op me in te praten.
Over mijn vader:
Dat huisarts B1. zo deed is extra wrang omdat de huisartsen mijn vader
ook niet serieus namen.
Wat er gebeurde heb ik beschreven op een aparte bladzijde:
Mijn vader en de huisartsen.
Als ik tien jaar later bij huisarts B1. kom, en hij begint
ermee om mij niet serieus te nemen en te proberen om mij de psychische richting
in te duwen, dan vind ik dat nogal wrang.
2007
Huisarts B1. was gedeeltelijk met pensioen. Na lang
uitstellen wilde ik toch maar een afspraak maken. Daarbij wilde ik
o.a. vragen om vervelende opmerkingen uit mijn dossier te halen,
omdat andere artsen daardoor beïnvloed kunnen worden. Toen
ik echter op 17 januari 2007 belde om een afspraak te maken, was
huisarts B1. per 1 januari 2007 dan toch echt met pensioen gegaan.
Ik kwam toen bij
huisarts O3..
Ondanks dat huisarts B1. echt met pensioen was gegaan,
moest hij in 2007 toch nog invallen als huisarts, maar toen
ben ik niet bij hem geweest.
2010
Van deze webpagina maakte ik een document,
en dat stuurde ik naar de gepensioneerde huisarts B1..
Hieronder staat alleen de begeleidende brief uitgewerkt, want de
rest is een kopie van deze webpagina.
Aan: dhr. B1., voormalig huisarts
12 april 2010
Geachte dokter B1.,
Bij deze brief zit een verslag waarin ik heb beschreven
hoe het contact tussen u en mij is gegaan. Dat verslag publiceer ik ook.
met vriendelijke groet,
D.
Hier doe ik de brief in de bus:
Ik ontving vervolgens de volgende brief van de gepensioneerde huisarts:
###, 14 april 2010
Beste D.,
Ik heb je brief gelezen.
Het is jammer dat ik je nooit adequaat heb kunnen behandelen.
Ik weet niet hoe het nu met je is, maar ik hoop uiteraard dat het nu beter met je gaat
met andere of betere hulpverleners/dokters.
Overigens meen ik dat mijn beleid t.o.v. jou nooit bepaald is door
het ziekteverloop van je vader.
Ik wens je het allerbeste toe en met vriendelijke groet,
B1.
Ik begrijp de brief niet helemaal, en ik zou nog wel een paar
dingen duidelijk willen maken aan de gepensioneerde huisarts.
Maar ik heb het maar zo gelaten.
In die brief schrijft huisarts B1. dat zijn beleid t.o.v. mij nooit
bepaald is door het ziekteverloop van mijn vader. Dus de
obsessieve manier om mij leed te bezorgen is niet het gevolg
van dat de huisartsen mijn vader voortijdig hebben laten dood gaan.
De ziekte (longkanker) kwam doordat mijn vader rookte, maar het ziekteverloop is
bepaald door de huisartsen.
Het woord "beleid" vind ik vreemd. Ik hoop maar dat het een onhandig gekozen woord is,
want nu lijkt het net alsof hij een bepaald beleid volgde in plaats van zijn werk te doen.
Huisarts B1. heeft de moeite genomen om te reageren op mijn brief en hij wens mij het allerbeste toe.
Dat is heel wat beter dan de eerste huisarts waar ik naar toe ging toen ik mijn
werk niet meer kon doen: huisarts B2..
Laatste wijziging van deze bladzijde: oktober 2018
