Huisarts S9.
Beste lezer,
Op deze bladzijde staan erg persoonlijke dingen en woorden die niet zo fraai zijn.
Heb je mijn korte inleiding al gelezen?
1997
Bij huisarts S9. ben ik twee keer geweest in 1997.
Als ik naar de huisarts ging, dan trok daar een paar dagen voor uit.
Een paar dagen vooraf deed ik het heel rustig aan, om te proberen iets
fitter te zijn als ik bij de huisarts zat.
De pijnstillers die via de drogisterij en apotheek zonder
recept waren te krijgen, had ik al uitgeprobeerd.
Daar had ik echter nauwelijks iets aan. Dus ging ik naar mijn huisarts
om betere pijnstillers.
Huisarts S9. schreef pijnstillers voor
waar ik niets aan had (behalve wanneer ik de pijn nog
gemakkelijk kon verdragen merkte ik er iets van), en hij vond het niet nodig
om mij door te verwijzen. Hij zei zelfs dat hij mensen met nekklachten
niet doorverwijst.
Huisarts S9. zei tegen mij
dat de pijn verbeelding of psychisch was
(terwijl hij dat zei, boog hij zich wat naar mij
toe om zijn woorden kracht bij te zetten), en dat ik die pijn
alleen maar voelde, omdat ik dácht dat ik die pijn zou gaan voelen.
Ik vertelde hem ook, dat mijn klachten voor een deel overeen
kwamen, met klachten zoals mensen met een whiplash die hebben.
Hij zei toen, dat ik die klachten niet had.
Toen ik vroeg of ik misschien een
nieuwe afspraak zou kunnen maken, zodat hij dat uit kon leggen,
weigerde hij dat, en zei dat het geen zin had om mij dat uit
te leggen.
Mijn familie ging meestal naar
huisarts S9., en daarom verwachtte ik zoiets niet van
deze huisarts. Ik was er dus totaal niet op voorbereid, en daarom
vond ik het erg kwetsend.
Wanneer ik van te voren deze huisarts niet zou vertrouwen, dan had mijn gedrag of houding
er misschien mede de oorzaak van kunnen zijn dat deze huisarts zo deed.
Dat was echter niet zo, ik ging er van uit dat deze huisarts te vertrouwen was.
Het absurde gedrag van deze huisarts ligt helemaal aan deze huisarts zelf.
Huisarts S9. zei tegen mij, dat het psychisch is, maar dat ik
me daar niet voor hoefde te schamen.
Volgens mij houdt hij
zichzelf daarmee voor de gek, omdat hij wel degelijk
zijn irritatie en minachting voor mij uitdrukt, door
te zeggen dat het psychisch is. Daarmee geeft hij automatisch
aan, dat hij minachting voor dergelijke klachten heeft. Dat
zou betekenen, dat hij zichzelf wel zou schamen als hij psychische
klachten zou hebben.
Waarschijnlijk had huisarts S9. de medische kaart gezien en niet wat mijn
vorige huisarts in de computer had geschreven. Dat gaf al een heel verkeerd beeld.
Achteraf gezien had ik mijn dossier helemaal bij moeten laten werken voordat ik ging
verhuizen. Door mijn gezondheidsproblemen lukte dat niet.
Mogelijk had huisarts S9. het druk, omdat er een nieuwe praktijk werd gebouwd.
Achteraf twijfel ik of in 1997 al aan een nieuwe praktijk werd gebouwd.
In een online krantenarchief lees ik dat de nieuwe praktijk op 17 november 2003
in gebruik werd genomen. Een bouw van zes jaar lijkt me achteraf onwaarschijnlijk.
Deze dingen speelden mogelijk een rol, maar dat is vanzelfsprekend geen excuus
voor zijn buitensporige gedrag.
2 september 1997
Dit schreef huisarts S9. op de medische kaart:
Vertaling:
2-9-97 Chronische nekklachten.
Gestopt met werken (febr. 97) (programmeur). bij inspanning / 3 uur op stoel zitten
pijn hals links en duizelig.
soms dag later hoofdpijn
Diverse artsen / osteopaat bezocht
wil Imigran !
kan niet op de zij liggen
O/ beweging hals beperkt. Ik kan wel verder duwen, maar dat went hij af omdat hij
dan morgen weer klachten / hoofdpijn heeft
D/ chronische nekklachten ice (functioneel) / (lage pijngrens !)
R/ Diclofenac 50 3X,
- Rechtzaak met GAK
Het is behoorlijk kwetsend wat huisarts S9. hier opschrijft.
Ik kreeg er trouwens de dagen daarna inderdaad last van, dat hij mijn hoofd in verschillende richtingen
geduwd had.
Hij schrijft dat ik Imigran wil, met een uitroepteken er achter.
Ik kreeg dat medicijn niet, en dat uitroepteken is blijkbaar om uit te drukken
hoe belachelijk hij het vond dat ik daar om vroeg.
De afkorting "i.c.e." staat voor "e causa ignota", dat betekent "met onbekende oorzaak".
Dat is niet juist, dat verzint hij zelf, want een specialist had de oorzaak al aangegeven.
Er staat ook: "(functioneel)". Daarmee bedoeld de huisarts dat ik
op de een of andere een zieke psychische manier mijn klachten zou voorwenden. Hij zit
dus mijn klachten en mij dus flink belachelijk te maken.
Huisarts S9. ook schrijft op: "(lage pijngrens !)". Dat vind ik uitermate kwetsend.
Het jaar daarop kreeg ik van een andere huisarts betere pijnstillers, maar na een
aantal jaren gaven die teveel bijwerkingen. Ik heb ook jarenlang zelf pijnstillers
tegen migraine op internet gekocht. Pas in 2015 kreeg ik
pijnstillers tegen migraine voorgeschreven
door de huisartsen.
Dat is dus 18 jaar nadat ik er om vroeg.
Ik had verteld dat een diagnose was gesteld, dat de mechanische problemen met mijn wervelkolom
de oorzaak van mijn klachten is. Dat schrijft hij echter niet op, omdat dat niet past
bij zijn verwrongen ideeën. Hij schrijft op "Diverse artsen / osteopaat bezocht". Daarmee maakt hij de weg
vrij om te doen alsof ik paniekerig op zoek ben naar een dokter die een lichamelijke
oorzaak kan vinden. Andere huisartsen gingen vervolgens stellen dat er nooit iets lichamelijks
is gevonden om op die manier mijn klachten als iets psychisch te kunnen duiden om
zo op overtrokken wijze hun minachting voor mij tot uitdrukking te brengen.
In 1992 kon ik mijn werk niet meer hele dagen doen en in 1997 verhuisde ik
naar mijn geboortedorp. Tussen 1992 en 1997 was ik door een huisarts
één keer naar een specialist in een ziekenhuis doorverwezen, meer niet.
Die specialist legde
aan de hand van de röntgenfoto's uit dat de oorzaak mijn nekwervels zijn.
De huisartsen dachten echter dat ik al heel veel was onderzocht en dat niemand
iets kon vinden. Volgens mij is huisarts S9. met deze kwalijke ideeën begonnen.
16 december 1997
Om een andere reden had ik bij het tweede gesprek met huisarts S9.
een verzoek voor inzage gedaan. Dat had ik voor de zekerheid
op papier gezet, maar dat was niet echt nodig.
Aan Huisartsenpraktijk
t.a.v. de Weledelgeleerde Heer,
S9., huisarts
16 december 1997
Geachte dokter S9.,
Graag zou ik een kopie van mijn dossier willen hebben.
De dingen die opgeschreven zijn toen ik ongeveer 6
en 12 jaar oud was, wil ik gebruiken in een beroepszaak
tegen het GAK. Toch wil ik gelijk maar een kopie van
het gehele dossier, inclusief wat in Arnemuiden op de
computer is ingetypt.
De kosten die hieraan verbonden zijn zal ik vanzelfsprekend
voldoen.
Met vriendelijk groet,
D.
Uit het dossier bleek wat hij over dit gesprek heeft opgeschreven:
Vertaling:
"Wil andere pijnstiller voor hoofdpijn/nekpijn.
Recept Ascal 600mg. Wil duidelijkheid over "whiplash" wil in
discussie of hij whiplash heeft ja of nee. => daar heb ik
geen zin in, heeft geen nut. Wil inzage in medisch dossier -> ok."
Ascal® is een geregistreerde merknaam van Dagra Pharma B.V.
Huisarts S9. schrijft dat ik in discussie zou willen of ik wel of geen
whiplash heb. Maar zo is het gesprek natuurlijk niet gegaan. Ik vind zelf dat
ik geen klassieke whiplash heb, maar dat meer dan de helft van
de klachten overeen komen.
Dat huisarts S9. zo tegen mij deed, dat was niet zomaar een vergissing.
Hij deed beide keren zo tegen mij. Door zo raar te doen liet hij
blijken dat hij in die periode niet bepaald evenwichtig
en genuanceerd met mij om ging.
Er is volgens mij geen enkel weldenkend mens die zo iets ook maar één
keer in zijn of haar leven zou doen. Daar komt nog bij dat S9. ook nog huisarts
is en het zijn beroep is om met mensen met medische problemen om te gaan.
Volgens mij maakt hij misbruikt van de macht die hij vanwege zijn beroep heeft
om zijn uitzonderlijke denkbeelden te gebruiken om mij op een onmenselijke manier te benadelen.
1998
In die periode gebeurde het soms, dat de pijn en druk op mijn nek opliep,
zodat mijn kracht afnam en ik niet meer ergens naar toe kon lopen.
Vervolgens gingen al mij spieren verkrampt staan, waardoor ook mijn
armen en vingers verkrampt stonden. Soms kon ik alleen mijn
bovenste borstspieren gebruiken om adem te halen. Ik lag dan
een half uur tot anderhalf uur van de pijn op de grond, met
soms mijn benen kronkelend van de pijn. Soms lag ik huilend zo,
en dat was een automatische reactie. Ik had wel veel pijn, maar
kon ook niet zomaar stoppen met huilen.
Sommigen denken dat ik in zo'n situatie angst had, maar dat
was niet zo. Ik voelde me zo beroerd en had veel pijn, dat
er als het ware geen ruimte meer over was voor zoiets als angst.
Door de druk op mijn nek, voelde ik die druk op heel mijn lichaam.
Daar werd ik soms zo wanhopig van, dat het is voorgekomen
dat ik mezelf tegen mijn hoofd ging slaan.
Als ik veel last had van de druk van mijn nekwervels op mijn nek,
dan kreeg ik problemen met mijn ademhaling.
Ik kon dan alleen ademhalen met mijn bovenste borstspieren,
en ik vermoed dat de druk op mijn nek ook gevolgen had op
mijn hersenen. Soms lukte het niet meer om onbewust adem
te halen. Dan moest ik aan de hand van duizeligheid of zweten
zelf bepalen hoeveel adem ik haalde.
Soms kon de migraine flink oplopen. De migraine had echter ook
een soort verdovend effect. Misschien is dat een pijnstiller
die mijn lichaam zelf aanmaakt. Als iemand tegen mij begon
te praten, dan ging vanzelf mijn hersenen aan de slag
om het te verstaan, dat maakte de migraine moeilijker te
verdragen.
Het ergste is echter als er een probleem ontstond tussen
mijn schedel aan de achterkant en de bovenste nekwervel.
Het voelt alsof er druk wordt opgebouwd. Maar of er ook daadwerkelijk
druk van bijvoorbeeld vocht of bloed wordt opgebouwd,
dat weet ik niet. Door die pijn kon ik wanhopig worden.
Ik had toen nog niet zoveel aangepaste spullen, en kon soms
moeilijk op mijn bed liggen. Met name als de pijn in mijn nek opliep,
dan lag ik vaak op de grond. Soms zette ik een hoofdtelefoon op met
een mp3-speler waarbij ik één nummer op herhalen zetten,
en zo probeerde ik weer een uur verder te komen.
Ik merk bij mezelf dat vooral een scheefstand van de bovenste nekwervel
ten opzichte van de schedel direct invloed heeft op mijn gemoedstoestand.
Dit is ook door een dokter gevonden, maar helaas is zij veel te ver doorgeschoten
met haar mening, waardoor andere dokters haar een kwakzalver noemden.
In 2010 is zij zelfs door het Tuchtcollege uit haar ambt gezet, volgens
uitspraak ECLI:NL:TGZRSGR:2010:YG0424.
Deeplink naar de site van de overheid:
tuchtrecht.overheid.nl/ECLI_NL_TGZRSGR_2010_YG0424
(geldig in 2021).
Toch merk ik bij mezelf een direct verband tussen problemen met mijn
nekwervels en mijn gemoedstoestand. Maar het kan dus nog wel 10, 20 of 30 jaar
duren voordat dokters hier normaal mee om kunnen gaan.
Op momenten dat ik me wat beter voelde kon ik gemakkelijk
van me afzetten wat huisarts S9. tegen mij gezegd had, ik
kon hem dat zelfs vergeven en nam het hem niet kwalijk.
Maar op momenten dat ik de pijn en de druk op mijn nek moeilijk kon verdragen,
ontstond er bij mij een soort overlevingsdrang en hoopte
ik dat huisarts S9. hartstikke dood zou vallen. In het jaar 1998 was er
de helft van de dagen wel een moment dat ik dat hoopte.
Als ik van de pijn huilend op de grond lag, dan was dat vaak
in de huiskamer voor de kachel.
Er is overigens nooit een huisarts bijgeroepen. Ik
heb aan mijn familie gevraagd om er geen dokter bij te roepen,
omdat ik er geen zin in had om aan te horen dat iemand tegen
mij zou zeggen dat het psychisch zou zijn of zo.
Dat er geen dokter is bijgeroepen, daar heb ik achteraf geen spijt van,
want een aantal jaren later schreef iemand mij dat zij zelf in zo'n
toestand naar het psychiatrisch ziekenhuis is gebracht.
En daar maakten de verpleegsters haar belachelijk, omdat
zij zo verkrampt zat en niet kon bewegen.
Voor alle duidelijkheid: ik heb niets verkeerds
tegen huisarts S9. gedaan. Ik heb hem niet eens lelijk aangekeken.
Maar dat ik zulke gedachten had was natuurlijk verkeerd,
en ik merkte duidelijk dat die gedachten slecht voor mezelf als mens waren.
Omdat die gedachten ten koste van mezelf gingen heb ik daarover
gesproken met o.a. een ouderling en een dominee van een kerk.
Ik vertelde tegen die dominee en die ouderling, dat ik naar een
christelijke dokter zou moeten gaan, om serieus genomen te worden.
Want als zo'n dokter mij niet serieus zou nemen, dan zou die
dokter verplicht zijn om zich achteraf te corrigeren.
Die dominee en ouderling waren het niet met mij eens, want
volgens hen zou een goede dokter ook kunnen.
Ongeveer 9 jaar later ging ik naar
een christelijke neuroloog,
en die bleek totaal niet de menselijkheid op te kunnen brengen
om zijn mening te corrigeren.
Ik vraag me af of het doelbewust weigeren van de juiste zorg
in die situatie als martelen gezien kan worden.
1999
Toen ik mentaal in staat was om een nette brief te schrijven
(een jaar later), heb ik aan de huisarts een brief geschreven.
Ik was bereid om door te gaan tot het Medisch Tuchtcollege,
maar het leek mij beter om eerst een klacht in te dienen.
Uit fatsoen gaf ik eerst de huisarts de kans om te erkennen
dat hij verkeerde dingen had gezegd. Ik stuurde de onderstaande brief
aan huisarts S9.:
Aan: Huisartsenpraktijk,
t.a.v. de Weledelgeleerde Heer,
S9., huisarts
(aangetekend)
30 januari 1999
bijlage: klacht
Geachte dokter S9.,
Bij deze brief vindt u een klacht, die ik van plan ben
in te dienen bij de huisartsenvereniging.
U kunt voorkomen dat ik de klacht in dien, door mij
schriftelijk te laten weten dat wat u in 1997 tegen
mij heeft gezegd, en over mij heeft geschreven, niet
volledig correct was. Het is dan niet eens nodig dat
u daarbij uw excuses aanbiedt. Ik geef er echter
de voorkeur aan, om een derde mijn klacht te laten
beoordelen.
De reden tot het indienen van de klacht is allereerst
omdat ik mijn gevoelens over u nog niet verwerkt heb.
Ik geloof dat ik ook de mensen lief zou moeten hebben,
waarvan ik vind dat ze mij onmenselijk behandeld hebben,
maar ik heb ook de verantwoording ten opzichte van mijn
medepatiënten om iets dergelijks niet voort te laten
duren.
Met vriendelijke groet, D.
KLACHT
30 januari 1999
In 1997 ben ik twee keer op het spreekuur geweest bij
dhr. S9., huisarts. Wat hij toen
tegen mij heeft gezegd, en over mij heeft geschreven, heb
ik ervaren als onmenselijk.
Ik heb toen gewezen op onderzoeken, die problemen met
mijn wervelkolom aantonen. Ik heb verteld dat ik met
oplopende klachten te ver ben doorgegaan met werken. Ook
heb ik gewezen op een recent psychisch onderzoek.
De pijnstillers die ik bij het eerste consult
voorgeschreven kreeg, bleken weinig effect te hebben.
Blijkbaar werden mijn pijnklachten niet serieus
genomen, omdat de nieuwe pijnstillers net zo weinig effect
hadden.
Volgens dokter S9. zou ik niet de klachten hebben
die ik noemde. Toen ik voorstelde om een nieuwe afspraak
te maken, zodat hij dat zou kunnen uitleggen, weigerde
hij dat. Dokter S9. zei toen: "Het is psychisch",
waarmee hij feitelijk een verkeerde diagnose stelde, die
tegengesteld is aan de stukken in het dossier.
In de winter van 1997/1998 heb een paar keer geprobeerd
om op een ander bed te liggen, dat leverde echter
dusdanige problemen op, dat anderen de huisarts wilden
laten komen. Maar alhoewel ik niet kon lopen en
nauwelijks kon praten, heb ik toch gevraagd dat niet te
doen, omdat ik het niet zou kunnen verwerken om te horen
dat de pijn, of de aanleiding daartoe, psychisch zou zijn.
Dit heeft er ook toe geleid, dat ik een beroep op de
geestelijke hulpverlening heb moeten doen. Pas in
augustus 1998 durfde ik weer in de huisartsenpraktijk
te komen, omdat ik eerder niet wist of ik de normale
beleefdheid in acht zou kunnen nemen.
D.
In de begeleidende brief aan de huisarts schreef ik dat de huisarts
een klacht kon voorkomen door toe te geven dat hij fout zat. Dat had
ik beter anders kunnen doen. Ik weet echter niet
hoe het anders had gemoeten, want ik wilde liever een klacht indienen,
maar ik wilde tegelijkertijd de huisarts toch ook de gelegenheid
geven om het met mij goed te maken.
Omdat ik desnoods naar het Medisch Tuchtcollege wilde gaan, of
bijvoorbeeld zelfs bereid was om een A4-tje te schrijven en dat
in mijn woonplaats rond te laten delen (samen met folders bijvoorbeeld),
kon dit conflict hoog op gaan lopen. In de bovenstaande brief
probeer ik dan ook om anderen te beschermen.
Ik schrijf over "anderen", maar daar bedoel ik mijn familie mee. En ik schrijf
over "geestelijke hulpverlening", en dat was een ouderling en
een dominee van een kerk. Dat had ik anders op moeten schrijven,
want nu zou het overdreven kunnen klinken. De gesprekken
met die dominee en ouderling waren er niet minder serieus om,
maar toch.
Een brief aan De HuisartsenVereniging had ik
al geschreven, en de envelop lag al klaar,
en wilde ik samen met de klacht
versturen. Maar onderstaande brief is niet verstuurd.
Aan: Klachtencommissie Huisartsenzorg
DHV
bijlage: brief aan huisarts + klacht, beide d.d. 30 januari 1999
Geachte mevrouw, mijnheer,
Hierbij dien ik een klacht in tegen mijn vorige huisarts.
In de bijlage vind u mijn klacht met een begeleidende
brief, welke ik aan dhr. S9., huisarts te
###, verzonden heb. Hij heeft daarop niet gereageerd,
zodat ik graag een beoordeling wil, over de gegrondheid
van mijn klacht.
Met vriendelijke groet,
D.
Bovenstaande brief heb ik niet verstuurd, want ik
ontving de volgende brief:
S9., huisarts
Aan: de heer D.
8 februari 1999
Geachte heer D.,
In antwoord op uw brief dd 30 januari 1999 wil ik u mijn spijt
betuigen voor het feit dat ik, in de twee contacten die er waren
in 1997, blijkbaar op de "psychische tour" ging. Zeker in het
licht van het
onderzoek door F3. (juli 1997) is dit niet volledig
correct geweest.
Ik vind het wel jammer dat er zo lang na dato over deze gebeurtenis
contact wordt gezocht, daar er wellicht eerder een en ander voor u
in positieve zin had kunnen worden besproken. Zo u er onder geleden
heeft, betreur ik dat zeer.
Lezend, denkend, proberend een beeld van uw probleem te krijgen,
bedacht ik dat het misschien zinvol is ooit eens het
'Spine & Joint Centre' in Rotterdam te bezoeken.
Met vriendelijke groet,
S9.
Dat centrum dat de huisarts noemde heb ik natuurlijk gebeld,
maar ze hadden alleen programma's voor hele specifieke klachten,
en ze vonden het zelfs niet nodig om mij een folder te sturen.
Ze hadden een programma voor mensen met een whiplash (ik heb geen
echte klassieke whiplash), en die patiënten mochten geen rugklachten hebben.
Ze hadden ook een programma voor mensen met lage rugproblemen,
maar dan mocht de oorzaak niet bekend zijn (is bij mij wel bekend),
en diegene mocht geen nekklachten hebben.
De brief van huisarts S9. vond ik ruimhartig, dus heb ik voor alle
duidelijkheid de volgende brief verzonden:
Aan: Huisartsenpraktijk
t.a.v. de Weledelgeleerde Heer,
S9., huisarts
15 februari 1999
Geachte dokter S9.,
Hartelijk dank voor uw brief van 8 februari 1999.
Voor de volledigheid meld ik u, dat ik mijn klacht niet
in zal dienen, en dat ik u geheel, volledig en blijvend
heb vergeven, en u niets meer kwalijk neem.
Met vriendelijke groet,
D.
In 1998 vond ik, dat ik anderen moest waarschuwen voor deze huisarts,
dus heb ik aan een aantal mensen verteld, hoe hij tegen mij deed.
Toen hij in februari 1999 schreef, dat hij zijn spijt betuigde,
voelde ik mij verplicht om dat dan ook aan die mensen te vertellen.
Daar ben ik nog anderhalf jaar mee bezig geweest.
In een bepaald opzicht heeft dit mij een jaar
van mijn leven gekost, en voortaan probeer ik om altijd iemand anders
mee te nemen als getuige, wanneer ik naar een dokter ga.
Ik ben niet meer naar deze huisarts geweest, maar ben
in augustus 1998 naar
huisarts J5. gegaan.
Ik had dus geschreven dat ik huisarts S9. niets meer kwalijk nam.
Achteraf bleek dat hij zijn excuusbrief niet aan het dossier had toegevoegd,
en de verkeerde dingen ook niet van de medische kaart had weggestreept.
Hij had dus wel zijn excuses gemaakt, maar niet zijn fout hersteld.
Daardoor heeft het mogelijk toch negatieve gevolgen gehad
bij de huisartsen daarna.
In 1998 ging ik naar huisarts J5., en huisarts J5. heeft
voorop de medische kaart verkeerde dingen erbij geschreven.
Het ligt voor de hand dat huisarts J5. toen ook het commentaar van huisarts S9. op de medische kaart heeft gelezen.
De verkeerde gedachten van huisarts J5. hebben volgens mij flinke gevolgen
gehad, omdat hij een foute verwijsbrief schreef voor neuroloog R3. in Breda.
Dat de verwijsbrief onjuist was, is later ook door huisarts J5. toegegeven.
Vervolgens werd er bij dat onderzoek in Breda er zogenaamd niets gevonden,
terwijl er bewust dingen niet zijn opgeschreven, en niet goed is onderzocht
waar het nu eigenlijk om ging.
Zelfs toen ik in 2007 mijn dossier bij de huisartsen liet verwijderen,
was dat waarschijnlijk nog niet voldoende, omdat de (nieuwe) huisarts
duidelijk beïnvloed werd door wat er in het verleden mis gegaan was.
Het is dus goed mogelijk dat de negatieve gevolgen van
huisarts S9. tot op de dag van vandaag (het is nu 2010) blijven doorwerken.
Mijn gezondheid ging de jaren daarna op en neer:
In 1998 heb ik gewacht tot het zomer was, want door de warmte zijn mijn klachten 's zomers minder.
Doordat ik mij 's zomers wat beter voelde kon ik het opbrengen om
naar de huisartsenpraktijk te gaan. Ik ging
naar
huisarts J5. (een collega van huisarts S9.).
Van hem kreeg ik betere pijnstillers.
Met die pijnstillers kon ik naar een chiropracter in Vlissingen, waardoor mijn klachten
minder werden.
En het lukte mijzelf om de positie van een wervel onderin mijn nek beter te krijgen,
waardoor mijn klachten nog verder verminderden.
Doordat mijn klachten minder waren, kon ik in 1999 naar
neuroloog R3. in Breda.
Maar daarvoor heb ik zo mijn best gedaan dat mijn gezondheid af nam.
Vervolgens moest ik daardoor noodgedwongen iets verzinnen om verder te komen, en
dat lukte uiteindelijk met mijn
schuine bed.
2010
In 2010 had ik meerdere huisartsen gehad in mijn woonplaats, en ik werd
nog steeds nauwelijks serieus genomen, en ik was te verbitterd geworden om nog naar
de huisartsen in mijn woonplaats te gaan.
Naar aanleiding van
mijn vraag aan mijn familie besprak mijn moeder
op 2 september 2010 mijn situatie, toen zij bij huisarts S9. was.
Zij vertelde dat ik me als mens en patiënt niet geaccepteerd voelde bij de huisartsen,
en dat ik vooral het rapport van neuroloog H18. erg vervelend vond.
Omdat ik mijn dossier met
mijn brief van 6 april 2007 had laten verwijderen,
was er nauwelijks iets aanwezig in mijn dossier. Volgens huisarts S9. maakte het dat lastig.
Mijn reactie daarop is, dat huisarts S9. zelf onjuiste en kwetsende dingen in
mijn dossier schreef. En nadat hij zijn excuusbrief stuurde, liet hij die opmerkingen
toch staan. Nu kan hij niet meer in mijn dossier zijn eigen vervelende opmerkingen
lezen, en dat lijkt mij alleen maar goed.
Huisarts S9. zei tegen mijn moeder dat ik ook naar een huisarts in een ander dorp zou kunnen gaan,
en dat zou al aan mij een keer zijn voorgesteld.
Ik kan me niet herinneren dat zoiets is voorgesteld. Een huisarts in het nabijgeleven dorp is
3 km verder. Dat is voor mij lastig, omdat ik voor vervoer naar de huisartsenpraktijk
afhankelijk ben van anderen.
Over pijnstillers zei huisarts S9., dat ik daarom kon vragen, en dat kon
ook via de telefoon, en ook via email.
Ik was dus zelf niet bij dat gesprek aanwezig. Mijn moeder vertelde mij
ongeveer een kwartier daarna hoe het was gegaan.
Van deze webpagina maakte ik een document,
en dat stuurde ik naar huisarts S9..
Hieronder staat alleen de begeleidende brief uitgewerkt,
want de rest is een kopie van deze webpagina.
PERSOONLIJK
Aan: dhr. drs. S9., huisarts
Datum: 13 september 2010
Geachte dokter S9.,
Bij deze brief zit een verslag waarin ik heb beschreven
hoe het contact tussen u en mij is gegaan. Dat verslag publiceer ik ook.
Uw naam verander ik in zoiets als "dokter X".
met vriendelijke groet,
D.
Hier doe ik de brief in de bus:
De volgende ochtend belde ik nog even met de huisartsenpraktijk.
Ik wilde weten of mijn brief ook echt bij huisarts S9. terecht zou komen,
als er duidelijk op stond: "persoonlijk". En mij werd verteld, dat zo'n brief
ook echt bij die dokter terecht kwam.
2020
Omdat huisarts S9. zijn excuses had aangeboden en ik had geschreven dat ik
hem vergeefde, had ik deze bladzijde meer anoniem gemaakt.
Wat huisarts S9. in 1997 heeft opgeschreven en hoe hij tegen mij deed
heeft echter tot gevolg dat ik in 2020 nog steeds met mijn nekklachten
niet bij de huisartsen terecht kan.
Dat is dus al 23 jaar lang.
Huisarts S9. blijft ook stelselmatig mij niet serieus nemen als iets met
mijn nekklachten te maken heeft.
Daarvoor negeert hij zelfs wat in de medische standaarden
voor huisartsen staat.
Het lijkt er op dat er maar weinig is veranderd.
Daarop heb ik besloten om deze pagina minder anoniem te maken, en een
doorwijzing te maken vanaf een pagina met de volledige namen.
Laatste wijziging van deze bladzijde: juli 2021
